Aad Peters vol ideeën voor uitbouw Zandverhalen

De één noemt hem theatermaker. De ander kunstenaar. Een derde ondernemer. Hij heeft van alle drie muzen wel iets in zijn DNA: Aad Peters, brein achter de Zandverhalen in Elburg en de Ark van Noach, die op dit moment voor anker ligt in Engeland. Ik sprak hem onlangs, nadat hij een ronde door Europa en het Midden-Oosten had gemaakt, een verkenning van hoe de coronacrisis heeft toegeslagen.  

Hoewel hij 64 jaar is, heeft hij altijd iets oorspronkelijks gehouden. Iets van de kwajongen die directe associaties legt en zich door intuïtie durft te laten leiden. Dat is een prestatie, zeker als je – zoals in zijn geval – grote projecten hebt gelanceerd en afhankelijk van inkomsten daaruit en aanvullende financiers nog meer projecten in je hoofd hebt zitten.

Aad Peters laat me de hallen zien die hij in Elburg achter de hand heeft. Ze hebben iets van een pakhuis, waar de prachtigste ideeën gerealiseerd kunnen worden. Het heeft de potentie om op Disney te lijken, maar dan zonder Mickey Mouse. Het heeft mogelijkheden om de Efteling de loef af te steken, maar dan zonder dwergen en Sneeuwwitje. Bij Aad cirkelt het om zingeving, om geloofsverhalen en om creatieve gedachten die wel hun anker vinden in het bijbelverhaal, maar daarop voortborduren waardoor er een speeltuin ontstaat die soms doolhof is, dan weer lusthof.

'Als Noach de kans had gekregen om het leven opnieuw te helpen vormgeven. Waarvoor zou hij dan gekozen hebben?' Dat is zo'n vraag die Aad Peters bezighoudt. Zouden de rendieren en de leeuwen dezelfde vorm hebben gekregen? Zou de duivel opnieuw om de hoek komen kijken? Of zouden er subtiele wijzigingen geweest zijn, ontstaan vanuit de nieuwe situatie in de wereld? In zijn geestdrift voor de nieuwe wereld heeft hij allerlei materialen verzameld die de hof van Eden voor toekomstige gasten kunnen aankleden. Er is vintage. Er zijn dieren. Er zijn sculpturen. Eigenlijk is er alleen nog een regisseurshand nodig die niet gehinderd door gebrek aan financiën alles zo ordent dat er een logisch verband ontstaat. 

‘Hier zouden de hotelkamers kunnen komen. En hier de paradijstuin. En hier een ontvangstruimte’, vertelt hij terwijl hij voorgaat door de hallen achter de Zandverhalen.  Zoals een ander postzegels verzamelt, verzamelt Aad alles wat een plek kan krijgen in zijn visioen van een levensbeschouwelijk themapark: poppen, mummies, opgezette dieren, deuren van bijzondere panden, zandbeelden – het is één oase van fantasie en zingeving.

Ondertussen zijn er de aanpassingen in Zandverhalen. Er is een nieuw panorama van een theoloog achter een typemachine. Hij tikt zijn teksten. Het inktlint dwarrelt door het hele panorama heen. Een vrouw heeft het op de breinaalden en lijkt er een truitje van te breien. Een jongen is in een hoek bezig en probeert het lint met een schaar door te knippen. 'Dat zijn onze stereotypen', legt Aad Peters uit.  

Of de tocht door Europa en het Midden-Oosten iets heeft opgeleverd? ‘Ik was bij het graf van Marc Chagall. Ik zag hoe een boom bij het graf stond en zijn vrucht op het graf liet vallen. Moet je je voorstellen: dat de boom met zijn wortels in het graf van Marc Chagall doordringt en dan zo zijn vruchten teruggeeft. Dat is toch een gedachte die je niet meer loslaat’.

Of de tocht iets heeft opgeleverd? Aad Peters was in Jeruzalem bij de Graftuin. ‘Je wilt niet weten hoe moeizaam dat daar gaat’. Hij maakt zich zorgen over het bezoekmodel en de teloorgang. ‘Ik heb daar een plan voor gemaakt. Dat wil ik bespreken met de eigenaar en met mensen in Nederland die de graftuin ter harte gaat’.

Hoe het gaat met zijn eigen ondernemingen in coronatijd? Zandverhalen ontvangt een geregeld aantal bezoekers. Aad heeft plannen voor uitbreiding, maar daarvoor heeft hij aanvullende financiële middelen nodig. De ark ligt voor anker in Engeland. En dat is met de huidige coronacrisis lastig. ‘Ik kan er niet naar toe’.

Foto: Aad Peters bij twee van de tientallen borstbeelden. Satan bij Christus. Christus draagt de doornenkroon. Satan heeft zijn kenmerkende hoorntjes. Eén van de hoornen blijkt - als je beter kijkt - in te dringen in het hoofd van Christus.