Foto: begin van de kerkdienst in Nagele

Kerkdienst in Nagele

Op de zondagochtend van 4 mei, dodenherdenking, rijd ik naar de protestantse kerk in Nagele. Nagele heeft een bijzonder kerkgebouw. Je loopt onder de toren door en ziet door het lage raam de mensen al zitten. En de mensen zien je aan komen lopen. Er zijn zo’n vijftig mensen in de kerk deze ochtend. ‘Dat is wel ongeveer de gebruikelijke kern’, zegt de meneer naast me in de kerk. Er zitten mensen van alle leeftijden.

De ouderling van dienst doet de afkondigingen. ‘De bloemen gaan vandaag naar onze organist, die al tien jaar lid is van het team van organisten in onze gemeente’. Applaus volgt. Voorganger is Pim Durieux. Hij werkte ooit voor de GGZ in Emmeloord, lees ik op internet. In de preek vertelt hij dat hij bezig is theologie te studeren. Hij komt uit St. Jansklooster. Hij valt in voor een theologe die heeft afgezegd. De gemeente zet de toon met Psalm 33. Na het klein gloria en een gebed gaat het al gauw verder met de schriftlezing: Lukas 24: 35-48; één van de verschijningen van Jezus.

‘We leven vandaag op de dodenherdenkingsdag’, begint de voorganger. Hij maakt een bruggetje naar de discipelen die de gekruisigde Jezus herdenken. Ze hebben berichten gekregen van verschijningen die hen in verwarring brengen. ‘Als u denkt dat u hardleers bent, de discipelen kunnen er ook wat van’. Er gebeurt in die tijd veel met de discipelen, zegt Durieux, ‘ik heb er een lijstje van gemaakt’. En dan somt hij op: ze waren bang, er is ontzetting, er is twijfel. ‘Die primaire angst voor al wat bovennatuurlijk is zit in ons’, legt hij uit. ‘Als ik de tv aanzet, is er zoveel wat ik niet begrijp. Here God, heeft u het allemaal nog in uw hand?’

Als Jezus verschijnt, ontstaat er een andere emotie. Er is vreugde, gemengd met ongeloof. Dan gaat Jezus de situatie uitleggen. Dat is voor de discipelen een proces van bekering, van ommekeer. In de theologie noemen we dat de rechtvaardigingsleer. Er is schuld, bekering, rechtvaardiging en…. Hier hapert de voorganger en kijkt hij iemand aan op de voorste rij: ‘Zeg het maar’. ‘Juist, heiliging’. Durieux vergoelijkt de vraag door te zeggen dat hij leraar is.

De grote vraag is tegenwoordig niet: wat is mijn schuld? Er is een sorry-cultuur. We zijn gewend fouten toe te geven. Er is steeds meer zoeken naar zingeving. Wat voor zin heeft mijn leven? We zoeken naar echtheid. Naar wat de tand des tijds kan doorstaan. De discipelen wachten op een aardse verlossing. Ze krijgen iets anders: een hemelse verlossing. Je hoeft dus je eigen kwetsbare bestaan niet omhoog te houden. Je krijgt de zin aangereikt. De discipelen krijgen daarna een opdracht: Die liefde niet voor zichzelf te houden. De voorganger stelt vervolgens de vraag hoe de mensen in de kerk in het verhaal zitten. Of ze afwachten? Of ze iets van transformatie verlangen.

Na de overweging zet YouTube het lied in: ‘Heer u bent mijn leven’. Gebeden volgen (‘U bent de Rots waarop ik sta’), collecte en een slotlied: ‘Geef vrede Heer’. Na de dienst stelt de voorganger en de ouderling van dienst zich op achterin de kerk. Mensen schuiven langs, geven een hand, en lopen langs de koffietafel. Koffie en cake. Sommige mensen gaan weer zitten in de kerk, verdraaien de stoelen een beetje en gaan in gesprek.

Foto: Toegang tot de kerk met doorgang onder de toren

Foto: Rij na afloop van mensen die de voorganger en de ouderling van dienst de hand schudden

Foto: Praten na afloop onder het genot van koffie en cake

Foto: Een laatste groet als je vertrekt