Vijftig tinten grijs

Het komt in de beste families voor. Dat je bepaalde thema’s niet aan de orde kunt stellen. Doe je het wel, dan komt er alleen maar gedoe van. In sommige families is dat de praat over sport. Bij andere families het koninklijk huis. Soms kan zelfs het weerbericht een bron van twist zijn. Wat de één dan mooi weer noemt omdat je kunt zwemmen in de Vecht of de IJssel, noemt de ander slecht weer, omdat de regeninstallatie tegen hoge kosten overuren moet maken, of slecht weer omdat het een signaal is dat het met de temperatuurstijgingen uit de hand loopt.  

Er is nog zo’n onderwerp waar wij in onze familie de vingers aan branden. De situatie in Gaza, in Iran en in Israël. Je kan het onderwerp bij een verjaardag niet aan de orde stellen, want binnen de kortste keren vliegen voor- en tegenstanders elkaar in de haren.  

Alleen de woordkeus maakt je al verdacht bij de andere groep. Begin je met ‘Palestina’ dan ben je geframed voor Hamas. Begin je aan de andere kant, zeg je voorzichtig: ‘Het kwam Poetin wel goed uit, dat na de invasie van het Russische leger in 2022 in Oekraïne er een oorlog begon in Gaza anderhalf jaar later. Alle aandacht gaat nu naar Gaza en de nieuwswaarde van de Donbas krijgt minder aandacht’. Gegarandeerd dat je de reactie krijgt: ‘Je bagatelliseert het geweld van Netanyahu’.

In Enschede hebben ze de consequenties ervaren. Er zou een bijeenkomst zijn van Christenen voor Israël. Ze wilden op Joodse wijze de Schriften openen. Maar de deuren bleven dicht. De organisatie was bang voor ongeregeldheden. Zoiets maakte ook ds. Glashouwer mee. Hij had een  preekbeurt afgesproken in de Nieuwe Kerk in Utrecht. De kerkenraad was bang dat hij ongerief op zou roepen, alleen al door op de kansel te gaan staan. Men verzocht hem thuis te blijven.

Omgekeerd weet ik van een ouderling in Zwolle die zich de vingers blauw schrijft, maar van de kerk geen actieplan krijgt om solidariteit met de Palestijnen breed uit te meten.

Ik vind dat lastig. Want ik ben iemand die analyseert, en voor ieder wel een goed woord overheeft. Voor verschillende kanten is wel iets te zeggen. En uiteindelijk hoop ik op een wereld waarin wij mensen elkaar iets gunnen.

Wat dat betreft gaf ds. Klaas de Lange van het Kampereiland zijn gemeente Lelystad een passend cadeau bij zijn afscheid. De gemeente kreeg geld voor een programma ‘Beschaafd Botsen’. Een passend geschenk, lijkt me, want meer nog dan in andere tijden is het nu de vraag hoe we ons hart zacht houden. Niet alles is zwart-wit. Geef mij maar vijftig tinten grijs.