Koffergooiers

‘Wie iedereen het zijne geeft, wordt nooit rijk’. Ik moest aan dat gezegde denken bij het lezen van een reportage van Jeroen van Bergeijk; journalist voor de Volkskrant. Jeroen heeft een maand gewerkt als koffergooier op Schiphol. Hij kroop in de buik van de vliegtuigen en moest dagen op zijn knieën zitten om de koffers achter in de laadruimte te smijten. Na drie dagen lagen zijn knieën open, had hij pijn in de rug en moest hij aspirientjes slikken. En dat alles voor de schamele verdienste van 10,69 euro per uur.

Gewoonlijk zijn koffergooiers onzichtbaar. Kort geleden hoorde ik pas dat ze bestonden. Ze gingen staken in de mei-vakantie, op de drukste dagen van het jaar. Dan merk je de troep die het geeft als mensen in het riool van de luchthaven stoppen met werken.

Ik zag onlangs een stapeltje opstellen van kinderen op een school over het onderwerp: ‘Als ik later groot ben, word ik…..’ Ik kwam allerlei beroepen tegen, variërend van profvoetballer tot minister-president. Maar niemand schreef: Ik word koffergooier op Schiphol. Hoe zou je ook: jezelf vernederen en er een grijpstuiver mee verdienen. Is er niet iets mis met onze salarishouding?

Ik zou willen dat mensen die op de knieën moeten kruipen, of het nu gaat om koffergooiers of stratenmakers, een soort knietax ontvangen, een bonus.

Mij schoten spontaan lijstjes te binnen van Quote, waarin de rijkste mensen genoemd staan. Je vindt ze ook in onze provincie, blauwvingers noemen we ze, die geen eelt op de knieën hebben. Enkele eigenaren van bouwbedrijven in Rijssen en Holten horen er bij. De eigenaar van Thuisbezorgd.nl in Enschede, de eigenaar van Centric. Hoe kan het dat mensen in de Quote in een paar uur bemachtigen wat koffergooiers in een jaar niet bij elkaar zien?

Het verschil lijkt me relevant tussen ‘krijgen’ en ‘verdienen’. Of het nu gaat om mensen in het onderwijs, in de zorg, stratenmakers of koffergooiers: we zouden onze waardering wel eens iets meer in geld kunnen uitdrukken. En zolang er mensen zijn die acht miljoen betalen voor een voetbalshirtje van Maradonna, is er ruimte om dat soort rijke mensen extra te belasten op inkomsten en op vermogen; ten dienste van mensen die iedere dag zich in het zweet werken in hun eigen T-shirtje.

De wijze Prediker uit de bijbel verwoordt het als volgt (Prediker 5: 18): ‘Wanneer een mens zich verheugt in alles wat hij moeizaam heeft verworven, is dat een geschenk van God’.